məskən

is. <ər.>

1. İnsanın yaşadığı yer, yurd; ev və s. <Şamama cadu:> Özüm də bilmirəm haralıyam. Nə yerim var, nə məskənim. Ə. H.. Bir aydır ki, sevgilisinin məskəni olan kəndin qarşısında durur. H. N.. Məskən salmaq – bir yerdə yaşamağa başlamaq, yurd, yurd-yuva salmaq. Şəhərdə məskən salmaq. – <Yolçu:> Orada məskən salmaq fikrindəyəm. Ə. M.. Heyvanlar özlərinə buralarda məskən salmağa başlamışdılar. M. Rz..

2. Bir şeyin olduğu, yerləşdiyi yer. Gərdəndə tellər nə gözəl teldi; Onların məskəni o nazik beldi. M. P. V.. Qızğın alver məskəni olan Bazar küçəsi qoçuların gəlir yeri idi. A. Ş.. Məskən etmək (eləmək) – yerləşmək, özünə yurd etmək, yer tutmaq. Zülfündə məskən eylədi cani Nəsiminin; Canın həmişə məskəni ol aşiyanədir. Nəs.. Can quşu zülfündə məskən eyləmiş; Onunçün qorxuram mən şanələrdən. . Q. Z.. Məskən tutmaq – bax məskən etmək. Ta ayağın tozu tək qapında məskən tutmuşam; Bu səadətdən mənim, baxdım ki, bəxtim tac alır. X..